Harriduraz irakurri dut ezkerretik immigrazioaren aurkako politika egiteko deia. Harriduraz, sinatzailea ez delako edonor ezker abertzalean.

Gogoan izan behar da euskal alderdi, erakunde eta gizarte-erakunde gehienek oinarrizko adostasuna lortu dugula Euskal Herrira iristen zaigun immigrazioa pertsona horiek horretarako eskubidea dutela aintzat hartzeko eta euskal gizarteari egindako ekarpen gisa balioesteko. Horretarako, bigarren mailako herritarren egoera arinduko duten politikak garatu behar dira, atzerritartasun-lege diskriminatzaileek eta gizartean dauden jarrera arrazista eta xenofobo askok kondenatzen baitituzte.

Adostasun horren aurrean, orain arte, Vox dago, eta, askotan, Alderdi Popularra. Voxek immigrazioa geldiaraztea eskatzen du, gure gizarteak suntsitzeko interesa duten interes oligarkikoek sortutako arazo gisa kalifikatzen du, langile klaseen aurrez aurre jartzen du eta langabezia handitzearen arrazoi gisa, Europako muturreko eskuindarren eta AEBetako alderdi errepublikanoaren diskurtsoek oinarri duten ordezpen handiaren teoria harrotzen du, beren eskubideen alde mobilizatzen garenok salatzen gaitu immigrazioa sustatzea leporatuz… Bada, orain bandera horiek ezkerraren jarrerak izatea planteatzen da.

Artikulugileak argi uzten du, titularretik bertatik, bere mezua: Migrazioa? Ez, eskerrik asko. Gaitz gisa definitzen du, minbizi gisa. Masibotzat jotzen du, barbarotzat, Euskal Herria lasaitzen eta desartikulatzen duela eta kapitalisten estrategia bati erantzuten diola argudiatuz; planetaren jabeek inokulatua omen da gaitz hori, zeintzuek euskal gizartea prekarizatzea eta desegitea bilatzen duten eta etorkina horretarako tresnarik onena bihurtzen duten, tokiko langileak desarmatu eta haien konkista sozialak arriskuan jarriz… eta jaiotze-tasa handiagoak bihar gehiengo bihurtuko dituela ohartarazten du, hori bonba atzeratutzat joz. Eta euskal ezkerra eta Euskal Herri osoa politika kriminal horren konplize bihurtu garela kritikatzen du egileak, migrazioa sustatzen dugula eta tonto erabilgarritzat hartuak garela. Bere irtenbidea? Antiinperialismoa, etorkina etortzera behartuta egon ez dadin borrokatzea, eta Suediako eta Alemaniako ezkerreko alderdien bideari jarraitzea, zeinak, dirudienez, migrazio masiboen aurrean beren jarrera okerra aldatzea planteatzen ari baitira. Bitxia bada ere, ulertzen du hori guztia bateragarria dela errefuxiatuen eta migratzaileen eskubideen erabateko defentsarekin.

Ba ez. Muturreko eskuindarrek zuzentzen dituzten jarrera politiko horiek bateraezinak dira errefuxiatuen eta migratzaileen eskubideen erabateko defentsarekin. Aitzitik, gaur egun migratzaileek eta errefuxiatuek bizitza hobea bilatzeko duten eskubidearen aurka daudenen jarrerak indartzen dituzte, bai beren buruarentzat, bai beren familientzat, ahal duten lekuetan. Izan ere, hori da gakoa, eskubide hori aitortzea eta eskubide hori egikaritu ahal izateko borrokatzea, gure herrialdeetara modu seguruan iristeko aukera izan dezaten eta gainerako herritarren eskubide eta betebehar berberak izan ditzaten.

Jakina, lehenengo eskubidea da beren herrialdeak uztera behartuta ez egotea, eta horrek etengabeko aldarrikapena izan behar du. Baina hori, praktikan, oso epe luzerako eginkizuna da. Eta gaur egun, migrazioa geldiarazteko deia egiten duen edozein politika da politika hori ondorio kriminalekin egiten ari direnen errotara ura botatzea. Politika horiekin batera, jatorrizko herrialdeetako egoerak hobetzeko eta lagundutako garapena bultzatzeko diskurtso errukiorra egiten da beti.

Eta ez, gaur egungo immigrazioak, artikulugileak masibo deitzen duenak, ez du Euskal Herria oztopatzen eta desartikulatzen. Herri honetan, gure urruneko iraganera jo gabe, gure herri eta auzoetara Estatuko beste eskualde batzuetako migratzaileen saldo oso garrantzitsuak iristen ikusi ditugu, euskal ekonomiaren beharrak asetzen lagundu dutenak, burgesiari eskubideak kentzeko borrokako mugimendu sindikaletan lehen lerroan parte hartu dutenak, gure egungo gizartea eratu dutenak, gizarte anitz eta askotariko gisa. Egia da, gaur egungo migrazioek beste jatorri batzuk dituzte, beste kultura-esparru batzuetatik datoz, beste ezaugarri etniko batzuk dituzte, batzuetan beste erlijio batzuk dituzte… eta hori al da desberdintasuna? Gaur egun, iraganarekin kontrastean, tresna instituzional propioak ditugu, baina ez dira nahikoak, gizartean duintasunez eta eskubideak aitortuz sartzea ahalbidetuko duten politikak antolatu ahal izateko.

Lan-prekaritateak eta eskuratutako lan- eta gizarte-eskubideen aurkako erasoak ez dituzte migratzaileek eragiten. Aspaldi hasi ginen jasaten, migratzaile talde berri horiek iristen hasi baino lehen, duela hiru hamarkada baino gutxiago. Horren arrazoiak sistema ekonomiko gero eta harrapariago eta ustiatzaileago baten garapenean bilatu behar dira. Eta sistema horri aurre egiteko sindikatu indartsurik ez egotean, ez direnak mugatuko kontratu finkoa duten langileen, enpresa handietako langileen edo funtzionarioen defentsara, edo gero eta eragin txikiagoa duten ezkerreko alderdietan, soldata-, prekaritate- eta lan-baldintza irregularrak ahalbidetzen dituzten gobernuetan, egunez egun langile klaseak pobretzen dituztenak. Horren erantzule migrazioa egitea, bidegabea ez ezik, kanpoko errudunak bilatzen dituzten biztanleengan oso errotuta dauden ideiak piztea ere bada, norberaren eta barruko arrazoiei aurre egin beharrean.

Emakumeek eskubide osoa dute autodeterminatzeko, zenbat seme-alaba izan nahi dituzten erabakitzeko eta horretarako aukerak izateko. Gaur egun, oraindik ez da lortu. Seme-alaben zaintza haien esku dago oraindik. Haien lanerako sarbideak eta horren baldintzek diskriminatzaileak izaten jarraitzen dute. Lur horietan aurrera egiten ez den bitartean, bertako emakumeen jaiotza-tasa oso txikia izango da. Borroka gaitezen baldintza horiek aldatzeko, eta, behin hori lortuta, bertako emakumeek eta kanpotik etorritakoek eskubide osoa izango dute nahi dituzten seme-alabak izateko.

Migratzaileek gure herrialdeetan bizitza bilatzeko duten eskubidearen alde borrokatzen garenok ez dugu migrazioa sustatzen, ez dugu dei efektua deritzona sortzen, hots, gure gizartea, euskal gizartea, oinarrizko balioetan oinarrituta egituratzen laguntzen dugu, hau da, pertsona guztientzako eskubide-berdintasunean oinarrituta. Balio horiek ez dira ezkertiarren ondare esklusiboa. Eta ez dugu migrazioen irudia geldiarazteko, borrokatzeko eta kriminalizatzen laguntzeko arazo gisa sendotzen laguntzen, baizik eta historian zehar continuum gisa, mundu desberdin batean oinarrituta, bai, baina zirkulazio askerako eskubidea Mendebaldeko herrialde batzuetako herritarren pribilegio batera mugatu gabe, hori baita gaur egun gertatzen dena.

Ezkerrekoak direla aldarrikatzen duten pertsonek bandera horiek altxatzearen eta ezkerreko alderdiei bandera horiek beren gain hartzera deitzearen larritasuna da eskuin muturreko diskurtsoak legitimatzen laguntzen dutela, Europako Batasunaren gehiengoaren aldeko haizearekin; baina, gaur egun, ez dute oihartzunik euskal gizartean. Eskuin muturrari bere karta berberekin aurre egin nahi izateak gogora ekartzen du askotan egiaztatu dena: jatorrizkoaren eta fotokopiaren artean, aukera argia da.