Segurtasun eza esparru askotan arau bihurtu den mundu honetan (lana, etxebizitza, osasuna, aisialdia, harreman afektiboak, …), eta bere norabidea aldatzeko gai ez garela sentitzen dugun mundu honetan, auzoa, gure auzoak, babesleku izan dira. Bertan, auzokide asko ezagutzen ditugu, haurtzarotik gure lagunak egin ditugu, badakigu norekin fidatu eta norekin errezelatu, non bilatu babesa gaizki emanda datozenean, …
Horregatik, delinkuentzia txikiak gure frustrazioen eta segurtasun ezaren basoa betetzen du, eta hori konpon dezaketela uste dutenen egoerak bultzatzen ditu, baita kaputxa eta burdinazko barra eskuan hartuta ere.
Auzo seguruak aldarrikatu behar ditugu, aurre egin behar diegun ondoez ugariei ekiteko auzokideen arteko harremana koltxoi bat izan dadin. Non elkartasuna auzokideok protagonista izango garen balio bat den. Gure artean hitz egiteko, behar duguna eztabaidatzeko, agintariei eskaerak egiteko, azken batean, gure gabeziei, beharrei, nahiei eta ilusioei arreta eskatzen dien sugar bizia izan gaitezen.
Eta hori egin behar dugu ingurune bizigarri, adiskidetsu eta babesgarri bat eraiki nahi dugun auzotar gisa. Horren oinarrian pertsona guztien eskubideak errespetatzea dago, segurtasuna eskubide horietako bat izanik. Betidanik auzoan bizi direnena eta egunero batzen direnena.
Gure auzoak, azken mendean, beste leku batzuetatik etorritako pertsona askoren ekarpenarekin eratu dira. Auzotar batzuek arrazoiz azpimarratzen duten berriki eman diren mobilizazioek ez dutela arrazakeriarekin zerikusirik, delinkuentziarekin baizik. Eta egia da.
Horregatik da negargarria delituen biktima direnen zilegizko haserrea mezu pozoituak, gorrotoz beterikoak zabaltzeko aprobetxatzen duen jendea egotea, kolektibo oso bati, atzerritarra espreski, pertsona batzuen gizalegearen kontrako ekintzen erantzule egiten diona. Negargarria da gainera, egoera hori hedabideetara eramaterakoan horitasuna, alarmismoa eta joko politikoa lehenestea. Eta benetako kazetaritza-informazioekin batera, gorrotoa eta kriminalizazioa sustatzen dituzten programak ikusten ditugu.
Gutxiengo batek sustatutako gorroto-mezu horiek tabernako elkarrizketetan gailentzen dira, eta urrun hedatzen dira sare sozialetako «atsegin dut», «partekatu» edo «komentatu» mezuen bidez. Zaindu dezagun, halaber, gorroto-diskurtso horiei aurre egitean, gai hori arrazakeria bai, arrazakeria ez bihurtzea. Are gutxiago, mobilizatzen diren herritar gehienak hortaz akusatzea. Arrazakeria existitzen da, ziur, baina nahasmena are handiagoa da.
Poliziaren eta justiziaren esku-hartzea eskatzean, beharrezkoa da gazteen kolektibo oso baten eskubideak ez kriminalizatzea eta urratzea; izan ere, bizi duten egoera gogorra izan arren, urratsak ematen ari direlako, ahalegin ikaragarria eginez, aurrera ateratzeko eta haien migrazio-proiektua betetzeko. Erakundeei aldarrikatu behar zaie, nekaezin, egunero jan ahal izateko eta kalean lo egin beharrik ez izateko adina baliabide jartzea.
Aitzitik, auzo gisa jardunez, auzotar gisa (eta hori bakoitzaren esku dago, ez diogu inolako erakunderi eskatu behar), entzun ditzagun haien ahotsak, jakin dezagun haien irriken eta gabezien berri, jabetu gaitezen gutxieneko bizitza duin bat izateko baliabide faltaz, egunero jan ahal izateaz eta estalpean lo egiteaz, babestu ditzagun haien eskaerak erakundeek beren erantzukizuna bere gain har dezaten, …
Horixe egiten daramate hainbat auzokide taldek. Egin dezagun hau helburu komun bat. Bide eraginkorrena eta, batez ere, bidezkoena izango da auzo seguruak lortzeko bidean aurrera egiteko. Seguru lortuko dugula!
Horregatik guztiagatik, datorren martxoaren 23an, XXVIII. Arrazakeriaren eta Xenofobiaren aurkako Martxan parte hartzera gonbidatzen zaitugu, “SEGURU? Auzo seguruen alde” lelopean, instituzioei baliabideak eskatzeko, auzo seguruak erreklamatzeko, kalean bizi direnak babesteko, azken finean, bertan bizi garen pertsona guztien eskubideak erreklamatzeko.